کد مطلب:28899 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
فرمود: «ای علی! امّت من پس از من امتحان می شوند». گفتم: ای پیامبر خدا! مگر روز اُحد كه برخی از مسلمانان به شهادت رسیدند و شهادت نصیب من نشد و این بر من دشوار بود، به من نفرمودی كه: مژده باد بر تو، كه شهادت از پی توست»؟ به من فرمود: «آری، چنین است، و آن گاه صبر تو چگونه خواهد بود؟». گفتم: ای پیامبر خدا! این از جاهای صبر نیست، بلكه از موارد مژده و سپاس است.[2]. 2879/1. اُسد الغابة - به نقل از ابن عبّاس -: علی علیه السلام به پیامبرصلی الله علیه وآله گفت: روز اُحد كه شهادت من به تأخیر افتاد و شهیدان به شهادت رسیدند، به من فرمودی كه: «شهادت از پی توست، پس آن گاه كه این از خون آن (اشاره به سر و محاسن خویش) رنگین شود، شكیبایی ات چگونه خواهد بود؟». علی علیه السلام گفت: ای پیامبر خدا! اگر آنچه را كه برایم فرمودی، محقَّق شود، این از موارد صبر نیست، بلكه از موارد بشارت و كرامت است.[3]. 2879/2. امام علی علیه السلام:[4] روزی پیامبر خدا [ در آستانه ماه رمضان] برای ما خطبه خواند... سپس گریست. گفتم: ای پیامبر خدا! چه چیزی تو را می گریانَد؟ فرمود: «ای علی! برای آن می گریم كه در این ماه، حرمت تو را می شكنند. گویا می بینم كه تو در حال نماز خواندن برای پروردگار خویشی كه شقی ترینِ اوّلین و آخرین، همزاد پی كننده ناقه قوم ثمود، بر می خیزد و بر فرق سرت ضربتی می زند كه مَحاسن تو با آن رنگین می گردد». گفتم: ای پیامبر خدا! آیا این حادثه، در حالت سلامتِ دین من است؟ فرمود: «در سلامتِ دین توست». سپس فرمود: «ای علی! هركس تو را بكشد، مرا كشته است. هر كس تو را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است. هر كه تو را دشنام دهد، مرا دشنام داده است؛ چرا كه تو همچون جان من برای منی. روح تو از روح من و سرشت تو از سرشت من است. خداوند متعالْ من و تو را آفرید، و من و تو را برگزید؛ مرا برای نبوّت برگزید و تو را برای امامت. هر كس امامت تو را انكار كند، نبوّت مرا انكار كرده است. ای علی! تو وصیّ من، پدر فرزندان من، همسر دختر من و جانشین من بر امّت منی، در حیاتم و پس از مرگم. فرمان تو فرمان من است و نهی تو نهی من. به خدایی كه مرا به نبوّت برانگیخت و مرا بهترینِ آفریده ها قرار داد، سوگند می خورم كه تو حجّت خدا بر آفریدگان و امین او بر رازش و جانشین او بر بندگان اویی».[5].
2878. امام علی علیه السلام: چون خدای سبحان این آیه را نازل كرد: «الم * أَحَسِبَ النَّاسُ أَن یُتْرَكُواْ أَن یَقُولُواْء َامَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ؛[1] الم * آیا مردم پنداشتند همین كه گفتند ایمان آوردیم، رها می شوند وآزمایش نمی شوند؟»، دانستم كه تا پیامبر خدا میان ماست، فتنه و آزمونی بر ما نازل نمی شود. گفتم: ای پیامبر خدا! این فتنه ای كه خداوندْ تو را از آن آگاهانیده چیست؟